Էսօր գրողների միջազգային օրն ա։ Էն ժամանակներում, որտեղից ես գալիս եմ, գրող լինելու համար գրող լինելը բավական չէր։ Քեզ պետք ա պետությունը ճանաչեր, գրողի կարգավիճակ տար, աշխատանքի ընդուներ գրողների միությունում, հրատարակեր քո գրքերը, վաճառեր գրախանութներում։ Գրողն իր խոսքն ընթերցողին հասցնելու ուրիշ ոչ մի ճանապարհ չուներ. էն ժամանակ ոչ համացանց կար, ոչ Ֆեյսբուք, ոչ առցանց գրական հանդեսներ, իսկ սեփական միջոցներով քո գրածը տարածելը պատժվում էր, ու դու ոչ թե գրող էիր լինում, այլ այլախոհ։ Տպագիր խոսքը պիտի պետական կնիք ունենար։

Այս պահին, տրանսպորտի դեմ թանկացման բոյկոտ, դասական իմաստով, չկա: Կան չվճարողներ: Միգուցե վերջիններս շատ են, սակայն նրանք «բոյկոտ» անվանմամբ ակցիայի մասնակից չեն: Այդ «շատերից» մի մասը վալիդատորին հպում է բլոկավորված, անգումար քարտ կամ արդեն օգտագործված QR-տոմս և, ստանալով մերժում, զարմացած հայացքով նայում է վարորդին ու առաջ շարժվում: Մյուս մասը տրանսպորտ է նստում հետևի դռնից և, խառնվելով այլ ուղևորներին, «մոռանում» վճարել: Շատ քիչ են այն ուղևորները, որոնք գլուխները բարձր, առանց վճարելու անցնում են վարորդի և վալիդատորի կողքով: Փառք Աստծո, որ այդպիսինները դեռ կան: Ինչևէ ...

«Ապրելու երկիր» կուսակցության նախագահ Մանե Թանդիլյանն Ազատության հրապարակում հացադուլ է սկսել՝ որպես խնդրանք Արցախի նախկին պետնախարար Ռուբեն Վարդանյանին՝ «դադարեցնելու իր կյանքի համար անդառնալի սպառնալիք հանդիսացող այս հացադուլը»։

Իմ կարծիքն է: Թրամփը, դիդակտիկ նյութի օգտագործմամբ, խոսում էր ամերիկյան հասարակության հետ: Թաղում էր Դեմոկրատական կուսակցությանը:

«Իրատեսական ծրագրերը մեզ այլեւս հետաքրքիր չեն։ Այն, ինչ հնարավոր է իրականացնել, մեզ այլեւս հետաքրքիր չէ։ Մեզ հետաքրքիր է այն, ինչի իրականացումը բոլորը համարում են անհնար, որովհետեւ հայ ժողովուրդն անհնարինն իրականացնող ժողովուրդ է»:

Մեր վիճակի բարդությունը և մարդկանց անհաղորդ լինելու հիմնական պատճառն այն է, որ Հայաստանում շարունակաբար օտար ուժերի քարոզչություն է իրականացվում:

Մի օր նայում ես հայելու մեջ ու ուրիշի դեմք ես տեսնում։ Սեփական տանը, սեփական հայելու մեջ տարիքն առած մեկը՝ հանգած հայացքով, ուշադիր նայում ա քեզ ու լռում։ Տեսնես՝ ի՞նչ ա մտածում, ի՞նչ ա ուզում քեզնից։ Կզակի տակ ուր-որ ա մի նոր կզակ ա հայտնվելու, արդեն ուրվագծվում ա, աչքերի շուրջը՝ սև շրջանակներ, մազերն, ասես, ժավելով լվացած լինի, փշոտ դեմքը ծածկված ա տեղ-տեղ սև, տեղ-տեղ սպիտակած մազերով․․․

Երկու օր է` ՖԲ տիրույթում ակտիվորեն ինչ-ինչ միտումներից են խոսում, «վերլուծություններ» անում:

Կարդում ես «Թրամփի մոտ տեղի ունեցածից հետո, աշխարհի առաջադեմ երկրների ղեկավարները միահամուռ սատարեցին Զելենսկուն»:

Զարմանում եմ, որ այսօր դեռևս կան մարդիկ, որոնք Զելենսկիին համարում են ազատության մարտիկ։ Ի դեպ, «Մահ կամ ազատություն» կարգախոսի հեղինակները երբևիցե այդ կարգախոսով չեն առաջնորդվել։